Son Cüret

Şişli’deki üç katlı pembe binanın perdeleri sıkı sıkıya kapalıydı.<br/>Gaz lambasının cılız ışığı, odayı hayal meyal aydınlatıyordu.<br/>Altı kişiydiler.<br/>Üzerine harita yayılmış masanın etrafında, ayaktaydılar.<br/> <br/>Talihsiz bir kuşağın çocuklarıydılar.<br/>Hayat onları hep mecbur bırakmıştı.<br/>Bıyıkları terlediğinden beri neredeyse bir gün olsun günyüzü görmemişlerdi, Çanakkale’den Trablus’a, Yemen’den Sina’ya, Balkanlar’dan Kafkaslar’a vuruşmadıkları coğrafya kalmamıştı.<br/>Ve neticede, işte bu daracık odaya sıkışmışlardı.<br/> <br/>Uzuuun uzun anlattığı haritadan başını kaldırdı.<br/>Adeta nefes bile almayan arkadaşlarına baktı.<br/>Ulusun kader anıydı.<br/>Söylenecek ne varsa söylenmişti.<br/>Söz bitmişti.<br/>O çelik mavisi gözlerinde belli belirsiz bir keder bulutu dolaştı.<br/>“Vakit tamam” dedi...<br/> <br/>“Umutsuz olmayacağız.<br/>Uçurumun kenarındayız.<br/>Bizi canlı canlı mezara atmak istiyorlar.<br/><strong>Son bir cüret </strong><br/>belki kurtarabilir.<br/>Anadolu’ya geçiyoruz!”<br />